Udostępnij wpis Jednym z najgorszych komentarzy, jakie mogą znaleźć się pod tekstem, nie są wcale oszczerstwa, przekleństwa czy konstruktywna krytyka [taka nie istnieje]. Jednym z najgorszych komentarzy, jakie może dostać bloger, jest zdanie, które, jestem pewna, każdy z was chociaż raz wypowiedział: "Ja tak przecież robiłam. I nic się nie działo!". Pod każdym tekstem, w którym staram się pokazać, w jaki sposób zachowywać się w pewnych sytuacjach, co zrobić, żeby pomóc [lub nie zaszkodzić] dziecku trafia się takie zdanie. Pod tekstem o warsztatach z Lovelą, gdzie pisałam o tym, czego dowiedziałam się o pielęgnacji skóry dziecka i dlaczego trzeba prać do trzeciego roku życia ubranka w dziecięcym proszku. Pod tekstem o tym, co robić w czasie zakrztuszenia. Pod tekstem o tym, jak się zachować w wypadku krwotoku. Ale najgorsze było to, pod tekstem o piciu w ciąży. Muszę wam powiedzieć, że zawsze, gdy widzę poniższe komentarze: "Nigdy nie odchylałam dziecku głowy do przodu podczas krwotoku i jakoś jeszcze się nie zachłysnął" "Zawsze każę podnosić rączki i mojemu dziecku nic się nie dzieje" "Od urodzenia prałam mojemu dziecku ubrania w dorosłym proszku i nic mu nie jest" "Piłam w ciąży i moje dziecko jest zdrowe" Jestem ciekawa, czy ich autorzy ze swoja filozofią idą też w inne rejony życia: "Zawsze zostawiałam dziecko w samochodzie w wakacje i jakoś nie umarło.""Nigdy nie zwracałam dziecku uwagi, żeby się zatrzymało przed wbiegnięciem na ulicę i jeszcze żaden samochód go nie przejechał!""Nie szczepiłam dziecka i nie zachorował jeszcze na żadną poważną chorobę""Moje dziecko bawiło się bombą i nie wybuchło! Śmiało! Kup swojemu!" "Dałam dziecku muchomora i przeżyło! Częstuj się". "Biję moje dzieci i są zdrowe i grzeczne" Podejrzewam, że tak. Bo przecież skoro jednej czy dwóm osobom raz się udało, to i mi się uda, prawda? No cóż, powodzenia, ale mi nie jest w smak, pod tekstem, który pięć razy sprawdzałam, konsultowałam i poświęciłam mu sporo czasu, czytać komentarz osoby mającej w głębokim poważaniu ogólne zasady bezpieczeństwa, wypowiedzi specjalistów, liczne źródła i chcącej jedynie promować życie na krawędzi - bez wiedzy, bez chęci, bez rozumu. Każdy taki tekst, który do tej pory napisałam, możecie przyjąć do wiadomości i sobie iść, możecie przyznać mi rację, możecie ze mną polemizować, możecie dalej robić, jak robicie, to przecież wasze dziecko i wasza odpowiedzialność, ale [aż mi się przekleństwo ciśnie na usta] nie psujcie całej wymowy tekstu, "Ja tak robiłam i nic się nie stało!", nie szafujcie swoją nieodpowiedzialnością, nie piszcie, że wy robicie źle i wszystko jest ok! Bo ktoś zrobi tak jak wy i zrobi sobie albo dziecku krzywdę - chcecie ponosić za to odpowiedzialność? Bo ze wszystkiego, z czym spotkałam się w internecie, ta postawa jest chyba nawet gorsza od hejterów [którzy mnie bawią]. Najgorsza. Bo oprócz tego, że autor takiego komentarza nie wstydzi się, wręcz się obnosi ze swoją ignorancją, to jeszcze robi to publicznie, promując takie myślenie i zachęcając do niej innych. Chcesz pomóc? Nie przeszkadzaj. I jeśli ktoś, opierając się na dowodach, badaniach, opinii ekspertów pisze, że coś jest szkodliwe, to znaczy, że to jest szkodliwe, a ty, robiąc to, zwyczajnie miałeś szczęście. Wiesz, ilu ludzi przeżyło skok z bardzo wysokiej skały? Myślę, że niewielu, sądząc po relacjach, ale nawet jeśli ktoś przeżył, czy chodzi i zachęca ludzi do skoków, bo "jemu się udało"? No właśnie. Mam jeszcze nadzieję, ale wygasa powoli, że może autorzy tekstów typu "ja tak robiłam i nic nam nie było" zwyczajnie nie są lotni umysłowo. Coś im tam zgrzyta w przewodach i nie zastanawiają, że z ich tekstów wyniknie więcej szkody niż pożytku. Bo co innego napisać, że nie mam racji, co innego pokazać inną metodę lub polemizować, co innego jest udowodnić, że to, co piszę to kompletna bzdura, zupełnie co innego jest wreszcie przyznać, że nigdy się nad tym nie myślało i postanowić temat przemyśleć. Ten tekst został opublikowany 21 września 2014 roku, ale postanowiłam go odświeżyć pod wpływem dyskusji na Facebooku pod linkiem do TEJ publikacji. "Czytelniczka" [jeśli można tak nazwać kogoś, kto przyszedł na jeden tekst... można?] starała się mnie przekonać, że rzeczy z Chin są wspaniałe, ponieważ ona zamówiła ponad 600 i wszystko było ok. Moje uwagi o tym, że nie ufałabym tak chińskiej jakości [czytelniczki donosiły mi, że wspomniane w tekście lampki cotton balls o mało co nie spaliły mieszkania, inne również dostały uczulenia na niektóre chińskie materiały], strasznie się obraziła i stwierdziła, że jej ubliżam, bo w żaden sposób nie mogę jej przyklasnąć. Dyskusja zrodziła się szumna, już dawno nie miałam takiego flejmu, a żeby ugotować obiad, musiałam w końcu zablokować kilka osób, bo ktoś musiał dać koniec szaleństwu, które się rozpętało. Ale potem usiadłam i zaczęłam przeglądać strony. Znalazłam kilka faktów o chińskiej jakości: "W Zgierzu Państwowy Instytut Barwników i Produktów Organicznych zbadał chińskie łyżki z tzw. czarnego nylonu okazało się, że kuchenne przybory pod wpływem ciepła wytwarzają rakotwórczą substancje MDA (metylenodioksyamfetaminą), której dawka przekraczała nawet 10 tysięcy razy normy dopuszczalne przez UE. Doktor Stefan Gaweł, specjalista z Katedry Żywności i Żywienia Śląskiej Akademii Medycznej ostrzega, że MDA wchłaniane z pożywieniem powoduje nowotwory przewodu pokarmowego. dr inż. Lucjan Szuster, szef IBiPO podkreśla, że trująca substancja potrafi się uwalniać z łyżek nawet przez rok. Przez tyle czasu jesteśmy narażeni na działanie groźnych dla zdrowia toksyn." [źródło]. "W Polsce Państwowa Inspekcja Handlowa, zbadała 1,3 tyś. zabawek i stwierdziła, że 1/3 z nich w ogóle nie powinna trafić na rynek. Wykryto min. lalki z rakotwórcza melaniną, dziecięce kosmetyki z trującym chromem i plastikowe kaczuszki z ftalanem, który powoduje bezpłodność u chłopców. Alarmujący przykład odnotowano w Stanach Zjednoczonych gdzie, w jednej z najpopularniejszych zabawek sieci Wal-Mart, „Beendez Beats”(tzw. chińskie koraliki), wykryto składniki „pigułki gwałtu”, które jak podał CNN w przypadku połknięcia przez dziecko wywołują depresję, halucynację lub nawet śpiączkę. Chociaż sieć Wal-Mart wycofała zabawkę ze sprzedaży, to jednak koraliki te są nadal dostępne." [źródło]. "Szkodliwy sześciowartościowy chrom wykryto w butach we Włoszech, stwierdzono też przekroczone normy melaniny w mlecznych cukierkach produkcji chińskiej, sprzedawanych w Holandii. W wielu krajach został wprowadzony obowiązek badania produktów pochodzących z Chin. W Polsce takich przepisów nie ma, ale Państwowa Inspekcja Handlowa znalazła lalki z melaniną, dziecięce kosmetyki z trującym chromem i plastikowe kaczuszki z ftalanem, który powoduje bezpłodność u chłopców." [źródło] To niewiele, ale takich info można znaleźć więcej. Dlatego bardzo długo przygotowywałam tekst o ali - nie chciałam napisać go w entuzjastycznym tonie, a jednak znaleźć jakieś "ale", które moglibyście wziąć pod uwagę, decydując się na zakupy w Chinach. Wiecie, że do eko sreko mi daleko, daleka jestem również od chronienia moich dzieci przed wszelką chemią tego świata [mało tego - świadoma, ile tej chemii dziś jest, staram się dzieci do niej powolutku przyzwyczaić], ale wiecie - co innego raz na jakiś zaszaleć w chińskim świecie, a co innego mieć stamtąd wszystko i tylko kamuflować specyficzny, ostry zapach plastiku... I co innego głosić światu rewelacyjność tego plastiku, bo "ja go miałam i nic, kompletnie nic, się nie stało". Udostępnij wpis➡A dla wiejskich [choć nie tylko] matek została też stworzona grupa, na którą serdecznie cię zapraszam TUTAJ➡Możesz też udostępnić wpis i skomentować go na Facebooku Jestem o tym, jak uciec z miasta i wychowywać dzieci na wsi, z dala od sklepów, ale bliżej historię znajdziesz TutajAle ona wciąż się pisze, więc zostań ze mną w kontakcie: 18 lipca 2022 Jak wspierać dziecko w nauce języka, żeby utrzymać motywację? Obecne wakacje miały być dla nas resetem. Bez stresu wyjazdów i kolonii. Siedzimy w domu, zwiedzamy okolicę, zajmujemy się naszymi zwierzętami domowymi i ogrodem – teoretycznie nie mamy żadnych obowiązków. Dlatego pojawił się pomysł na zapisanie młodszego syna na kurs językowy w szkole ProfiLingua – by mógł w wakacje uczyć się przez zabawę. Bo jeśli […] 20 czerwca 2022 Moja najbliższa koleżanka depresja. Jak z nią żyję i przeżyję? Hej. Jestem Asia. Od trzech lat mam depresję, stany lękowe i zaburzenia odżywiania. Zdiagnozowano u mnie zespół stresu pourazowego (PTSD) i zaburzenia ze spektrum autyzmu. Oprócz dzieci są to najbardziej stałe elementy mojego życia. Ponad pół roku temu zakończyłam kolejną terapię. Bywa, że wciąż ze zmęczenia śpię po 14 godzin na dobę i jedyne, co […] 27 maja 2022 Kiedy nauczyć dziecko jeździć na rowerze i jak go przekonać, żeby chciał? A kiedy kupisz im pierwsze rowery? A kiedy zaczniesz ich uczyć jeździć na rowerze? A czemu oni jeszcze nie potrafią na rowerze? Kto to widział sześciolatek, a jeszcze nie umie... Taki duży, a jeszcze na biegowym jeździ? Takie teksty towarzyszyły mi bardzo długo i były połączone z różnymi staraniami, żeby zmobilizować dzieci do szybszej nauki […] 24 marca 2022 ZROBIŁAM TO! Stary pokój chłopców zmieniłam na moją własną sypialnię! [metamorfoza z Lenart Meble] Wchodzę do pokoju i rzucam się na łóżko. Pod skórą czuję nową, świeżo wypraną pościel. Wtulam w nią policzek i oddycham głęboko. Leżę na swoim własnym łóżku we własnej sypialni. Tylko mojej. Nie marzyłam o niej. Wyobrażałam sobie raczej to miejsce jako coś, co nigdy się nie zdarzy, bo zawsze będą inne potrzeby. A teraz […] 26 lutego 2022 Szukasz dobrej pralki? Pralko-suszarka Haier i-Pro 7 to sprzęt, który wybrałam – Mamo, ja jej w ogóle nie słyszę... – powiedział mój młodszy syn, który w naszym domu najbardziej lubi prać. – I wszystko widzę, co się dzieje w środku! – ucieszył się, gdy zobaczył, że nowa pralko-suszarka Haier i-Pro 7 ma podświetlenie wewnętrzne. Poszłam za ciosem. Wymieniłam starą przeciekającą pralkę na nową i jeśli czegoś […] 10 stycznia 2022 Dni zniszczone przez siekierę dzieci, kartę do bankomatu oraz komunizm Już w poprzednią niedzielę przebierałam nóżkami, żeby wrócić do publikowania w social mediach. Niestety, wszystko wokół sprzysięgło się, żebym nie była gotowa na publikowanie czegokolwiek. To jest niby proste - napisać coś, kliknąć "publikuj" i z bańki. Tylko jeśli chce się, żeby to wszystko miało ręce i nogi, trzeba swoje przemyśleć. A ja mam plan […] Obserwuj nas na Instagramie instagramfacebook-official

Więcej wierszy na temat: Święta « poprzedni następny » Dzis przeszlam frankfurcka ulica z rana, cos mialam kupic...Poczta do nadania ludzka krzatanina i pospiech nerwowy kazdy chce do swiat byc z wszystkim gotowy. Na frankfurckim Zeilu babilonska wieza, zbyt glosne rozmowy, kazdy gdzies tam zmierza, na Placu Roemera choinka do nieba, scena rozswietlona, ktos koledy spiewa. Skulona tez postac z balalajka w rekach, chustka omotana malutka dziewczynka, czarno-bialy piesek...przyjaciel jedyny, spoglada na przepych oczami smutnymi. Scisnelo gleboko okolice serca, tam przepych, a tutaj taka poniewierka, wcisnelam banknocik w zziebniete rece dziekuje...jeknela w swej wlasnej udrece. Pies machnal ogonem, ona z usmiechem, a we mnie zal jeknal odbitym echem. Pudelko piernikow w mej torbie mialam, wiec te drobnostke obu dac chcialam. Bombki nowiutkie, blyszczace i sliczne sercem dac chcialam tej biednej dziewczynce, lecz peklo cos we mnie, gdy to uslyszalam "ja nie chce, bo nigdy choinki nie mialam" Smutna odeszlam, wyraznie slyszalam dzwiek balalajki, dziewczynka spiewala ...bo uboga byla, rabek z glowy zdjela, ktorym dziecie owinawszy siankiem je okryla... Dodano: 2006-12-19 00:25:55 Ten wiersz przeczytano 473 razy Oddanych głosów: 36 Aby zagłosować zaloguj się w serwisie « poprzedni następny » Dodaj swój wiersz Wiersze znanych Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński Juliusz Słowacki Wisława Szymborska Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński Halina Poświatowska Jan Lechoń Tadeusz Borowski Jan Brzechwa Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer więcej » Autorzy na topie kazap Ola Bella Jagódka anna AMOR1988 marcepani więcej »

Do kanonizacji założycielki zakonu przygotowywały się po cichu od niemal roku. Czytały jej pisma, ciekawsze fragmenty przesyłały do innych placówek, wzywały jej wstawiennictwa. Dzisiaj wraz z wiernymi diecezji chcą uczcić nową świętą Kościoła. Z Gdańskiem brygidki związane są od kilku stuleci. Kiedy w 1374 r. na terenie parafii św. Katarzyny zatrzymał się kondukt wiozący ciało św. Brygidy z Rzymu, gdzie zmarła, do rodzinnej Vadsteny, na Wybrzeżu rozpoczął się ogromny kult świętej. Zaledwie 22 lata później tuż obok kościoła św. Katarzyny oficjalnie erygowano brygidiański klasztor Świętego Zbawiciela. Siostry do nowej fundacji przybyły aż z Estonii. – To był zakon klauzurowy, zamknięty. Mógł się utrzymać dzięki ogromnym dobrom ciągnącym się aż po Elbląg – opowiada s. Karin, przełożona gdańskich brygidek. Kres obecności założonego przez św. Brygidę zakonu na ziemiach gdańskich spowodowany był wymierzoną w dzieła katolickie polityką Prusaków. Już na początku XIX w. rząd pruski przystąpił do likwidacji polskiego życia klasztornego. Po śmierci Anny Kucharzewskiej, ostatniej przeoryszy klasztoru, nie wybrano jej następczyni. Zakonnicom odebrano także prawa do korzystania z posiadłości ziemskich. Ostatecznie 1 stycznia 1835 r. ogłoszono kasatę klasztoru, a jego dobra przekazano na rzecz państwa pruskiego. Dwie gałęzie jednego drzewa Rok 1888. Europa, która w XIX w. doświadczyła wielu wojen i powstań, nie jest idealnym miejscem do życia. Ubóstwo sprawia, że ludzie coraz częściej spoglądają w stronę rozwijającej się, demokratycznej Ameryki. Liczne statki wiozą więc do nowej ziemi obiecanej licznych, spragnionych dobrobytu Europejczyków. Wiedziona pragnieniem pomocy rodzinie, za ocean udaje się także 18-letnia Elżbieta Hesselblad. Młoda, odważna Szwedka, która jest piątym z trzynaściorga rodzeństwa, czuje wielką odpowiedzialność za swoją rodzinę. Osiada w Nowym Jorku, gdzie w szpitalu na Manhattanie podejmuje pracę pielęgniarki. Jest luteranką, ale ciągle poszukuje właściwej drogi spotkania z Bogiem. Dzięki refleksji intelektualnej i modlitwie, tę z czasem odkrywa w Kościele katolickim. – Była człowiekiem wielkiej wiary. Kiedy odkryła, że ma być katoliczką, przyszła do jezuity o. Hagena i powiedziała: „Chcę być w Kościele katolickim. Nawet gdyby się mnie wyparł papież, ja nie wyprę się Kościoła”. To była twarda kobieta – mówi z charakterystycznym śląskim akcentem s. Laura. Po swoim chrzcie w 1904 r. Elżbieta udaje się do Rzymu. Tam, za specjalnym pozwoleniem papieża Piusa X, przywdziewa habit. Dane jest jej także zamieszkać w miejscu szczególnie bliskim jej sercu – domu św. Brygidy, zajmowanym w tym czasie przez zakon karmelitanek. – Kiedy wchodziła do tego domu, nie była jeszcze zakonnicą. Usłyszała wewnętrzny głos Jezusa: „Chcę, żebyś mi tu służyła” – opowiada s. Karin. 7 lat później Elżbieta zakłada nową gałąź zakonu brygidek. – Przejmuje całą duchowość św. Brygidy. Dodaje jednak do tego otwartość na sprawy dialogu z innymi wyznaniami. To miał być most łączący dwie ukochane przez nią rzeczywistości: stolicę Kościoła – Rzym oraz protestancką Szwecję, jej ojczyznę – wyjaśnia s. Karin. Niełatwe początki Siostry podkreślają, że Elżbieta mężnie pokonywała wszystkie przeciwności. Dialog z innymi wyznaniami chrześcijańskimi praktycznie wówczas jeszcze nie funkcjonował. A gdy przyjeżdżała do swojej ojczyzny, narażała się na niezliczone szykany. – W latach 30. XX w. siostry w Szwecji musiały się ukrywać. Dzięki św. Elżbiecie sytuacja ta jednak zaczęła się powoli zmieniać. W końcu doprowadziła ona do tego, że po wielu wiekach w luterańskim kościele w Vadstenie, gdzie spoczywa św. Brygida, udało się odprawić pierwszą katolicką Mszę św. – mówi s. Karin. Czas II wojny światowej był dla błogosławionej jeszcze trudniejszy. W piwnicy swojego domu ukrywała mieszkającą w Rzymie od pokoleń żydowską rodzinę oraz... Estończyka, dezertera z Wehrmachtu. Młody żołnierz, patrząc na przykład życia sióstr, przeżył osobiste nawrócenie. Został kapłanem, a dzisiaj posługuje siostrom brygidkom w ich klasztorze w Tallinie. Dostosować się do potrzeb Elżbieta zmarła w 1957 roku, w opinii świętości. Dzisiaj jej duchowe córki pracują na niemal wszystkich kontynentach. Mimo ogólnoświatowej tendencji nie narzekają także na brak powołań. Wśród zakonnic są trzy parafianki gdańskiego kościoła św. Brygidy i jedna nowicjuszka z parafii katedralnej. – Od 80 lat prowadzimy misje w Indiach, mamy domy w całej Skandynawii, udało się nam otworzyć nawet placówki na komunistycznej Kubie. Co ciekawe, stamtąd także mamy powołania – mówi s. Karin. Siostry rodzaj swojej posługi dostosowują do potrzeb lokalnej społeczności. W krajach misyjnych, gdzie jest to konieczne, katechizują. W innych oddają się wyłącznie modlitwie oraz służbie dialogowi międzyreligijnemu. Prowadzą – podobnie jak w Gdańsku – domy oferujące miejsca noclegowe oraz ośrodki opieki. – Święta matka Elżbieta wprowadziła zasadę, że klauzurę mamy mieć w sercu, ale musimy wychodzić z Bogiem do ludzi. Jej największym pragnieniem było ofiarowanie się na wyłączną służbę Bogu. Śpiewamy więc cały brewiarz. Modlitwę na chwałę Boga łączymy z posługiwaniem, którego wymagają okoliczności – mówi s. Karin. Zarówno postać św. Brygidy, jak i bł. Elżbiety Hesselblad sprawiają, że zakon dobrze odbierany jest w krajach skandynawskich. – Postrzegają nas jako część swojego dziedzictwa. W Szwecji stworzono nawet fundację, związek luteranów żyjących w duchowości św. Brygidy – podkreśla przełożona.

1 Contributor. Nic nie powiedziała Lyrics. You might also like. Wiatr wieje, wiatr, w doliny, w doliny, w doliny. Cancel. How to Format Lyrics: Type out all lyrics, even repeating song parts like

nigdy nic nie brala miala tytul